ما خوشبختانه كشوري داريم وتعداد جمعت نسبت به اين خاك خيلي كم است. حالا بايد درست مديريت كنيم تا اين جمعيت هفتاد ميليوني در كل ايران حضور داشته باشند. اين شعار نيست كه ميگوئيم همجاي ايران سراي من است.ما حدودا هفتاد ميليون جمعيت داريم اگر اين جمعيت را در كل سي ودو استان تقسيم كنيم سهم هر استان ميشود حدودا دوميليون و يكصدوهشتادوهفت هزاروپانصد نفر. يعني تهران با حومه اش سه ميليون نفر در نظر بگيريم. تهران ميشود گلستان. حالا بايد چه بكنيم؟ كل هزينه هاي جانبي شهرهاي بزرگ را ( ازقبيل ترافيك ،الودگي ،مبارزه با دزدي و فساد، و.... ) جمع كنيم ببريم در استانهاي محروم هزينه كنيم. وايجاد آباداني (بيمارستان، كارخانه ،د بستر هاي رفاهي) حتي براي استانهاي محروم آب و برق مجاني و براي روستاهاي محروم حق شهروندي يعني اون پيرزن پيرمردي كه در روستاهاي محروم زندگي ميكنند حقي از اين آب وخاك دارند.و چه بسا براي ايجاد شغل برايشان پرستار بگيريم . باور كنيد نود درصد از كساني كه درشهرهاي بزرگ بسر ميبرند زندگي نمي كنند بلكه .... من اعتقاد دارم انسان آنقدر بايد زندگي بكند تا روزي بميرد نه اينكه آنقدر بميرد تا يك روز زندگي كند. الان خشبختانه با اين امكاناتي كه در جاجاي ميهن مان هست هيچ فرقي با شهرتهران نمي كند. حتي ميتوان در روستاهاي دور دست از امكانات آموزشي استفاده كرد. من فكرميكنم اگر بخواهيم ميتوانيم حتي در كوير هم با فراهم آوردن امكانانت مدرن بهترين زندگي را داشته باشيم . واگر روزي مهمان برايمان بيايد همانجا ماندگار شود و نهايتا با خانواده خود تماس بگيرد و بگويد لوازم منزل را بار كاميون كنيد و بيائيد در كوير لوت زندگي كنيم . مثل كساني كه ميروند اروپا يا آمريكا ديگر دلشا ن نمي خواهد برگردند. خداوند روزي كه آدم و حوا را آفريد در اين كره خاكي هيچي نبود . و لي همه احتياجاب بشر را در دل خاك قرار داد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر