با تعطيل كردن و زوج و فرد كردن هم نمي توان كاري از پيش برد چون فقط خودرو نيست كه هوا را آلوده ميكند. بلكه بيشترين آلودگي را وسايل گرمايشي منازل و ادارات توليد مي كنند. آيا مي توانيم بگوئيم خاموش كنند؟ مسلما ما نمي توانيم به مردم بگوئيم وسايل گرمايشي را خاموش كنند. با يك محاسبه سر انگشتي مي توانيم بگوئيم البته منهاي اتومبيلها حدودا اگر دو میلیون و پانصد خانوار باشد و از هركدام فقط يك دود كش 15 سانتي متري خارج بشود يعني با لوله اي حدودا به قطر سیصدوهفتادوپنج هزار متر هوای سالم به منواكسيد كربن فقط توسط وسایل گرمايشی ادارات و منازل تبديل ميشود و حدودا بيشتر از اين مقدار نيز توسط خودرو ها توليد ميشود. كه هرد وسيله بايد ۱۰۰درصد باشد. مگر بيائيم بجاي بخاري گاز سوز و اجاق خوراك پزي از وسايل برقي استفاده بكنيم و بجاي اتومبيل ها ي گاز سوز از خودرو هاي برقي استفاده بكنيم (لازم به توضيح است كه من سال ۱۳۵۸ پروانه توليد خودرو برقي را از وزارت صنايع درخواست كردم كه تقريبا مسخره ام كردند البته گفتنش لزومي نداشت ولي درد دل بود ) مضافا برا اينكه تهران در بین رشته كوه هاي اطراف قرار گرفته ومحاصره شده كه از جابجائي هوا جلو گيري مي كند.
و حالا راه حل:
حق اين مردم نيست كه با اين فلاكت زندگي كنند چون آدما فقط يك بار حق زندگي در اين دنيا را دارند. و بايد بهترين شرايط زندگي از نظر محيط و آب هوا داشته باشند.
از پانزده ، بيست سال پيش بيني امروز تهران و شهر هاي بزرگ ايران را ميكردم وحدودا دوازده سال پيش مقاله اي را براي روزنامه ايران دادم ولي متاسفانه نه چاپ شد و نه كسي گوش كرد. نمي دانم چرا براي تعدادي اسم تهران بزرگ افتخار بود و اين افتخار باعث گرفتاري شده و محيط زندگي به جهنم تبديل شده. و آيا مي توانيم بگوئيم اتومبيل سوار نشويد و خيابان نيائيد زندگي خيلي از اين مردم از طريق خودرو تامين ميشود چون این آدما یا از کار اخراج شده اند یا کار پیدا نمی کنند ويا كساني هستند مثل خود من بايد دائم بين دفتر شركت و كارخانه كه در ۷۵ كيلومتري است با اين وسايل عمومي موجود بايد دو روز در راه باشم در صورت بودن وسايل عمومي اگر باشد هيچ كس مريض نيست كه با كلي هزينه و درد سر مسيري را با خودرو شخصي تردد كند.
و پيشنهاد اين بود كه جاي جاي ايران را تبديل به شيك ترين شهر دنيا بكنيم و تا مردم شهر هاي كوچك و دور دست ناچار به مهاجرت به شهرهاي بزرگ نشوند. كل جمعيت ايران را اگر 70 ميليون نفر در نظر بگيريم و اين جمعيت را تقسيم بر 32 استان بكنيم سهم هر استان باحومه اش 2178500 نفر ميشود يعني تا 100 سال ديگه جا دارد كه اين ملت از بيشترين و بهترين زندگي برخوردار باشند.
و لازم است حتما دورترين نقاط ايران را به بهترين محل زندگي تبديل كنيم تا همه از امكانات رفاهي به صورت يكسان استفاده كنند اين نباشد كسي كه دسترسي دارد بيشترين و كسي دسترسي ندارد اصلا استفاده نكند و باعث مهاجرت بي رويه گردد. خوشبختانه با وجود وسايل ارتباطي ديگر مهم نيست كه كدام نقطه اين آب و خاك زندگي كنيم فقط بايد هزينه هاي بيموردي كه از عدم مديريت براي جامعه تحميل مي شود (مثل تامين امنيت كه بيشترين هزينه را در بر دارد ) را براي كيفيت زندگي استفاده گردد.
اين عكسها را مقايسه كنيد از دو محل و با فاصله زماني يك ساعت گرفته شده
عكس سمت چپ مربوط به منطقه زرنديه و عكس سمت چپ مربوط به جنوب تهران مي باشد
اگر همه شهرها نهايتان طول و عرضي برابر با20 كيلومتر داشته باشند با كمترين نسيم هواي آلوده محيط دور مي شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر